تأثیر خاطره گویی گروهی بر معیار ناتوانی در سالمندی، در سالمندان ساکن در خانه های سالمندان شهر مشهد، در سال ۱۳۹۰

اهداف: هدف از تحقیق حاضر، تعیین تأثیر خاطره گویی گروهی بر معیار ناتوانیِ سالمندان ساکن در خانه های سالمندان شهر مشهد بود. مواد و روش ها: در این مطالعۀ نیمه تجربی، ۵۶ نفر از سالمندان ساکن در خانه های سالمندان شهر مشهد به روش در دسترس انتخاب شدند. واحدهای پژوهشگر هریک از خانه های سالمندان، به صورت غیرتصادفی به گروه خاطره گویی گروهی (۳۰ نفر) و کنترل (۲۶ نفر) اختصاص داده شدند. به این ترتیب، ۶ گروه خاطره گویی ۴تا۸ نفری تشکیل شد. خاطره گویی گروهی، در مدت ۸ هفته، هفتگی برگزار شد و هر جلسه حدود یک ساعت طول کشید. معیار ناتوانی در سالمندی، افسردگی، عملکرد شناختی و درد، به ترتیب با استفاده از نسخۀ دوم پرسش نامۀ سنجش ناتوانی سازمان بهداشت جهانی، مقیاس ۱۵ آیتمی افسردگی سالمندان، آزمون خلاصه شدۀ وضعیت روانی و مقیاس دیداری درد اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از نرم افزار spss، نسخۀ ۵/۱۱ و آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. یافته ها: نتیجۀ آزمون های آنالیز واریانس با مقادیر تکراری و من ویتنی، نشان داد بین تغییرات معیار ناتوانی در سالمندی (p=0/94) و زیرمجموعه های آن؛ یعنی برقراری ارتباط و درک مطلب (p=0/20) تحرک و جابه جایی (p=0/20)، انجام فعالیت های خودمراقبتی (p=0/92) سازش و زندگی کردن با دیگران (p=0/72) و مشارکت (p=0/88) در دو گروه کنترل و خاطره گویی گروهی تفاوت آماری معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: برگزاری ۸ جلسۀ هفتگیِ یک ساعتی برای خاطره گویی گروهی، معیار ناتوانی در سالمندی و زیرمجموعه های آن را در سالمندان ساکن در خانه های سالمندان کاهش نداد. بنابراین، مطالعات بیشتر در این زمینه توصیه می شود.